Geplaatst op 24/12/2020 in Non classé @nl.

WeCitizens draagt al meer dan vijf jaar bij aan transparantie in de politiek door de grootste database van politieke vertegenwoordigers van het land te publiceren.

Wij danken de vele politieke actoren die reageerden op de uitnodigingen om zich via ons platform beter bekend te maken.

Helaas zijn er ook politici die de AVG gebruiken als voorwendsel om een initiatief te bestrijden dat bedoeld was om constructief te zijn. Wij wouden het vertrouwen tussen de burgers en de politieke wereld helpen herstellen.

Door gebrek aan middelen moet WeCitizens vanaf vandaag de publicatie van PoliticiansOnline opschorten.

26 december 2020

Geplaatst op 26/05/2020 in Non classé @nl.

De democratie-index is een index die in 2006 is opgesteld door de Britse persgroep The Economist en waarmee het niveau van de democratie in 167 landen wordt beoordeeld. De berekening is gebaseerd op 60 criteria die zijn gegroepeerd in vijf categorieën: verkiezingsproces en pluralisme, burgerlijke vrijheden, functioneren van de overheid, politieke participatie en politieke cultuur. Bij deze criteria wordt rekening gehouden met de vrijheid van meningsuiting, godsdienst, vereniging en het recht op een eerlijk en rechtvaardig proces.

De rating is gebaseerd op een schaal van 0 tot 10 en naargelang de score worden landen ingedeeld in vier categorieën: democratisch (index tussen 8 en 10), imperfect democratisch (tussen 6 en 8), hybride (tussen 4 en 6) of autoritair.

De laagste geregistreerde score is die van Noord-Korea in 2019, met een score van 1,08. De hoogste score is de 9,87 van Noorwegen.

Wereldwijd is het niveau van de democratie sinds 2015 aan het dalen. In 2014-2015 bedroeg de gemiddelde index 5,55. In 2019 daalde het gemiddelde tot 5,48. In West-Europa bedroeg het gemiddelde 8,61 in 2008. In 2019 daalde het tot 8,35.

Met een score van 7,64 staat België in 2019 op de 33e plaats van de 167 geanalyseerde landen. Het staat op de 15^e plaats van de 27 EU-landen. In 2015 had België nog een score van 7,93. Het behoort tot de categorie “onvolmaakte democratieën”.

Geplaatst op 30/04/2020 in Non classé @nl.

We zijn getuige van een stortvloed van fake news en ‘emotionele’ uitspraken. Te veel burgers vormen een oordeel op basis van vertekende informatie. Hoe zit het met samenzweringstheorieën? Maturiteit staat haaks op meningen die worden beïnvloed door misleidende boodschappen, angst, emoties, kuddegedrag en kortetermijndenken. Zonder (burger)volwassenheid is democratie gevaarlijk. Degenen die, net als wij, nog in de deugden van de democratie geloven, hopen dat de bevolking door de huidige crisis tot volle wasdom zal komen.

Fake news

Een crisis, zoals die van COVID-19, veroorzaakt angst[1], een besef van urgentie, nieuwsgierigheid. Geen wonder dat de cynici deze gelegenheid aangrijpen om hun propaganda te intensiveren. Onjuist nieuws (fake news) heeft meer impact dan normaal. Volgens de Veiligheid van de Staat[2], “gebruiken groepen, al dan niet geleid door buitenlandse trollen, desinformatiecampagnes om hun invloed uit te breiden. Zoveel mogelijk verkeerde informatie over COVID-19 wordt via sociale media verspreid in een poging om bepaalde groepen van de bevolking tegen elkaar op te zetten.” Typische voorbeelden zijn Russische propaganda-acties, waarbij internationale vergelijkingen worden gemaakt om de superioriteit van de Russische regering aan te tonen. Een ander voorbeeld is de insinuatie dat de gezondheidscrisis zou worden versterkt door de immigratie, enz.

Verantwoordelijkheidsgevoel

Verantwoordelijkheidsgevoel houdt in dat men de gevolgen van zijn beslissingen en fouten op zich moet nemen. Het betekent dat we voorzichtiger te werk gaan, twee keer nadenken voordat we een oordeel vellen. Op burgerniveau is er een grotere volwassenheid onder de Zwitsers. Zij nemen rechtstreeks deel aan belangrijke beslissingen. Ze kunnen zich niet verschuilen achter kritiek van de machthebbers om eventuele politieke tegenslagen te verklaren.

Zwitsers model

Een videoclip[3] van de Zwitserse tv geeft vijf redenen waarom Zwitserland beter in staat is om de crisis doeltreffend aan te pakken. (1) Ten eerste hebben de Zwitsers meer vertrouwen in hun regering (75 % in Zwitserland, tegenover 42 % als internationaal gemiddelde). (2) De Zwitsers hebben (gemiddeld) een groter gevoel van burgerzin, een solidaire instelling en een gevoel van samenhang. Zij zijn dus niet volledig afhankelijk van controle om zich te kunnen houden aan de maatregelen die door de overheid worden opgelegd. (3) In de politiek wordt de logica van de oppositie vervangen door die van de samenwerking. (4) De traditie van consensus wordt versterkt door het feit dat alle belangrijke partijen in de regering vertegenwoordigd zijn. Dit genereert pragmatische beslissingen. (5) De overheidsschuld in Zwitserland bedraagt 30 % van het bbp, tegenover een gemiddelde van 80 % in de Europese Unie en 100 % in België. Zwitserland heeft dus een uitstekende manoeuvreerruimte om de economische activiteit in tijden van crisis te ondersteunen.

De kunst van het oordelen

We weten allemaal dat om een evenwichtige mening te vormen, er “naar beide kanten van het verhaal moet worden geluisterd”. Hoe vaak spreken we een luidkeels oordeel uit op basis van één enkele bron met bevooroordeelde informatie? Ik glimlach, met een beetje medelijden, wanneer een abonnee me vertelt dat hij of zij zich afmeldt voor de nieuwsbrief van WijBurgers omdat hij of zij het oneens is met onze analyses. Als hij of zij kon bewijzen dat we leugens verspreidden, zou ik me meer zorgen maken.

Omdat ik niet alle elementen in handen heb, kan ik niet inschatten of de quarantaine zo lang nodig was. Als ik zie dat de regering de (verlenging van de) quarantaine besluit, zonder een economische balans voor te leggen, ben ik bezorgd. Het is ‘eenvoudiger’ om de kosten van de quarantainemaatregelen te berekenen dan een inschatting te maken van het aantal geredde levens.[4]  Voor goed bestuur is een plafond nodig voor de uitgaven per gered leven.  Ik zou geruster zijn als ik las hoe de regering die afweging maakte. Een goede beslissing omvat alle parameters, of in ieder geval de belangrijkste factoren.

Hoe zit het met samenzweringstheorieën?

Aan mensen die vrijwel apocalyptische analyses leveren, is geen gebrek.[5] Enerzijds is het gemakkelijk te beschuldigen: big finance, Bill Gates, de vaccinproducenten, beginnende dictators, enz. Aan de andere kant zijn hoge criminaliteit, het cynisme van sommige heersers, corruptie, de concentratie van rijkdom in de handen van een elite feiten waar we mee leven en die we niet moeten bagatelliseren. WeCitizens heeft niet de middelen om de ene of de andere ‘samenzweringstheorie’ te valideren. We raden u aan om voorzichtig te zijn. Door deze theorieën worden we in ieder geval aangemoedigd om onze ogen open te houden.

De wereld is erg complex. Het is moeilijk voor één (groep van) actoren om het heft in handen te nemen. Aan de andere kant kunnen er wel allianties ontstaan tussen zeer verschillende, zelfs tegengestelde actoren, maar zij vinden een gemeenschappelijk belang in een uitzonderlijke situatie. Het is niet uitgesloten dat één persoon de crisis heeft veroorzaakt door het bewust verspreiden van het virus (er bestaan genoeg cynische mensen die dagelijks allerlei computervirussen verspreiden op het web). Het blijft evenwel zeer moeilijk om de mogelijke crimineel op te sporen en zijn of haar schuld te bewijzen.

Als u uw huis onbeveiligd achterlaat, klaag dan niet (te hard) over beroving. Als elke huiseigenaar in het land met gesloten ogen zou vertrouwen op de diensten van één enkel bewakingsagentschap, hoe groot is dan de kans dat dat agentschap door de maffia wordt geïnfiltreerd? Als dat ‘agentschap’ een overheidsinstantie zou zijn, zou er dan geen risico op infiltratie of neutralisatie bestaan?

Met die redenering zijn wij van mening dat het toezicht door meerdere instanties tegelijk moet worden uitgevoerd en dat er ten minste één niet-publieke instantie moet zijn: één (of meer) burgerplatforms die als waarnemingspost voor het openbaar bestuur fungeren. Teneinde hun rol op het gebied van onderzoek en bewustmaking van het publiek te kunnen vervullen, moeten die platforms over aanzienlijke middelen beschikken. Hoeveel zijn de burgers evenwel bereid te betalen voor zo’n waarnemingspost?

De zwakte van de burgers, die weinig in staat zijn om financiëel bij te dragen voor hun eigen verdediging, doet ons het ergste vrezen. De kracht van de samenzweerders is evenredig met de zwakte van hun doelwit: de mensenmassa. We zullen daarom later op dit onderwerp terugkomen. De roeping van WijBurgers is om een observatorium van het openbaar bestuur te zijn. We vorderen naargelang de financiële of andere steun die we van de bevolking krijgen.

Moeten we de burgers macht geven?

Als we in België in een echte democratie waren, waar de burgers inspraak hadden in de besluitvorming, hoe zou dat dan zijn? Veel mensen zijn op hun hoede voor het beoordelingsvermogen van de burgers. (Daarmee is het niet bewezen dat de politieke klasse het goed doet). Er zijn inderdaad aanwijzingen voor een gebrek aan maturiteit bij de gemiddelde burger. We zitten in een vicieuze cirkel. Zolang de burger niets te zeggen heeft, heeft hij weinig motivatie om de politiek te volgen. Het gebrek aan politieke volwassenheid verandert de bevolking in een gemakkelijk te manipuleren massa. Demagogische boodschappen dringen aan op groepsbelangen op korte termijn, zonder een globale visie, zonder zich te bekommeren om het algemeen belang op lange termijn.

Oefening baart kunst. De bevolking wordt pas opgevoed als we ze verantwoordelijkheden geven. Met verantwoordelijkheid bedoel ik meer dan het betalen van belastingen! Het gaat erom dat mensen een deliberatieve macht krijgen: referendum, het uitbrengen van een beslissende voorkeurstem bij verkiezingen enz.

Moet het optreden van de regering worden goedgekeurd?

We zijn het in ieder geval eens met de uitspraak van minister Geens dat het een beetje vroeg was om een (parlementaire) onderzoekscommissie in te stellen voor het beheer van de crisis. In dit stadium kunnen de burgers een bijdrage leveren aan het debat. Wij denken dat een gebrek aan beslissingskracht over het algemeen nog slechter is dan een middelmatige regering. Wij zijn dan ook voorstander van een sterke regering met voldoende macht om haar beleid tot het einde toe uit te voeren.

Dan komt het moment van de evaluatie van het beleid, en de publieke sanctie. In onze particratie zie ik politici aan de kant gezet (door hun partij) vanwege hun gebrek aan volgzaamheid tegenover de top van de partij. Ik zie weinig bestuurders aan de kant staan vanwege hun wanbeleid. Als het volk er niet voor zorgt, kun je immers nauwelijks aan de machthebbers vragen om harakiri te plegen.

Jean-Paul Pinon, 25 april 2020.

[1]   Zie ons artikel https://www.wecitizens.be/nl/coronavirus-angst-overwinnen/

[2]   Publicatie van 21 april 2020, https://www.vsse.be/nl/het-verborgen-gevaar-achter-covid-19

[3]  4′ videoboodschap van de Duitstalige openbare televisie, in het Duits met Engelse ondertiteling: https://www.swissinfo.ch/eng/politics—pandemic_how-swiss-democracy-helps-in-the-fight-against-coronavirus/45673478

[4] We hebben dat in oktober 2017 uitgelegd in ons artikel over de economische waarde van een leven:

https://www.wecitizens.be/nieuwsbrief/N019-economische_waarde_van_een_leven.pdf . Het idee wordt opgepikt door Trends Tendance op 09/04/2020: https://trends.levif.be/economie/politique-economique/coronavirus-trois-millions-d-euros-c-est-le-prix-de-votre-vie/article-normal-1274951.html  

[5] Zonder dat dit een instemming vormt, vermelden wij hier: Jean-Jacques Crèvecoeur, David Icke, l’Agence Kairos, etc.

Geplaatst op 28/04/2020 in Non classé @nl.

De ondergewaardeerden van gisteren zijn de helden van vandaag. De onbekwaamheid van de bewindslui ivm de pandemie, wordt nu verholpen door heldhaftige prestaties van de burgers met traditioneel minder sociaal prestige. De oligarchie was te druk bezig met haar politieke spelletjes om te anticiperen op gevaren voor de burgers.

Je hoort vandaag weleens zeggen dat we in ‘revolutionaire tijden’ leven. Dat klinkt indrukwekkend of angstaanjagend, al naar gelang men revolutie een aanlokkelijk of een weerzinwekkend perspectief vindt. Maar strikt taalkundig is het zo. Revolutie, dat is: het radicaal omgooien van een tot dusver algemeen aanvaard paradigma, een manier van denken, van werken, van samenleven.

Hoe ging dat in pre-corona-tijden? Er werd doorgaans met ontzag opgekeken naar ‘boven’, naar gezagsdragers en bewindslui, want die hadden het beste met ons voor, of wilden ons dat toch laten geloven. Naar ‘beneden’ werd met allesbehalve ontzag gekeken. Eerder met wat geringschatting zelfs, of in het beste geval met een beetje meewarig respect. Want ze bleven het -onderbetaald en ondergewaardeerd – ‘daar beneden’ toch maar doen, al die dingen waar de doorsnee burger zijn neus voor ophaalde.

En kijk, dat is nu plots allemaal veranderd. Er vindt een radicale omwenteling plaats van ontzag en waardering. Geen wonder dat sommigen de corona-pandemie zien als een wereldwijd communistisch complot… In ernst: wie oren heeft om te horen, en ogen om te zien kan het onmogelijk ontkennen: de ondergewaardeerden van gisteren zijn de helden van vandaag, terwijl er geen dag voorbij gaat of een of andere excellentie oogst met een of ander kloek besluit alleen maar verbijstering, hoongelach en woede.

Een jonge partijvoorzitter, die nog niet heeft geleerd zijn medeburgers om de tuin te leiden met onverstaanbaar jargon, noemde wat de regeerders dezer dagen presteren in één enkel goedgekozen woord ‘gepruts’.

Is dat te negatief? Ze doen toch ook maar wat ze kunnen? Ze konden dat toch niet voorzien? Ze zijn toch ook maar mensen? Ocharme. Is dat niet verrassend, en precies wat hierboven staat: de meewarigheid die vroeger het deel was van de onderbetaalden en ondergewaardeerden die de boel wel draaiend hielden, is nu van richting veranderd, en het ontzag ook. Hopelijk voor langer dan een paar weken.

Want, eerlijk gezegd, er valt op de verzamelde besturende elites echt wel een en ander aan te merken. Dat brengt de democratie niet in gevaar. Integendeel: het is hoognodig om ze overeind te houden in post-corona-tijden.

Een van de vele ‘wijsheden voor het leven’ die je vroeger op school meekreeg, luidde: ‘gouverner, c’est prévoir‘. Regeren is vooruitzien; maar in het Frans klonk het nog wat serieuzer. En een goede leerkracht legde dan uit dat ‘regeren’ toch wel wat meer betekende dan ‘besturen’. Dat laatste is dagjeswerk, bestaande regels en regeltjes toepassen en handhaven, kortom: op de winkel letten. Wie de naam regeerder wil waardig zijn moet verder kijken, vooruitzien. Niet alleen bij allerlei deskundigen rapporten bestellen over mogelijke ontwikkelingen of gebeurtenissen in de toekomst, maar dan die rapporten ook lezen en er rekening mee houden. Wel, dat is in dit land – en echt niet alleen hier – aantoonbaar niét gebeurd.

De aandachtige krantenlezer(es) verneemt tot zijn en haar verbijstering hoeveel stevig onderbouwde rapporten al gewaarschuwd hebben voor dit soort toestanden (zonder het vermaledijde beestje een naam te geven, maar daar ging het ook niet om) maar nooit ter harte werden genomen. Men verneemt – en jawel ‘dit is Belgisch’ – dat een strategische reserve aan mondmaskers werd vernietigd omdat het huurcontract voor een stapelplaats afliep. Wie oud genoeg is herinnert zich hoe ook ten tijde van de kernramp in Tsjernobyl bewindslieden zichzelf en de bevolking aanvankelijk wilden wijsmaken dat het ‘hier’ allemaal zo erg niet zou zijn. Men stelt vast dat in het eengemaakte Europa informatie niet of niet tijdig wordt doorgespeeld en maatregelen kris-kras door elkaar worden genomen en tenslotte in paniek grenzen weer gesloten worden. Allemaal overbekend, allemaal ongelooflijk ontluisterend voor de superieure geesten die ons regeren.

Niet zonder reden wordt her en der al de vraag opgeworpen hoe de democratie uit deze crisis zal komen. Versterkt of verzwakt?

Als je de geweldige inzet bekijkt van vele tienduizenden mensen die zonder gejammer, geruzie of getreuzel – en vooral: zonder te wachten tot er duidelijkheid komt in de chaotische overheidscommunicatie – op kleine schaal problemen praktisch aanpakken, dan is er toch wel hoop dat gemeenschapszin en sociale inzet niet meteen zullen verdwijnen.

Iets minder vrolijk stemmen de berichten over de manier waarop autoritaire ‘leiders’ (of ze nu van Aziatische, van Centraal-Europese of van Yankee-makelij zijn) nu regels opleggen waarvan nog zal moeten blijken hoe ‘voorlopig’ ze zijn. Waarschuwingssystemen die je ‘voor je eigen veiligheid’ om je pols bindt, maar die in wezen hetzelfde zijn als een elektronische enkelband … de trotse ‘nieuwe samenleving’ is minder ver af dan gedacht.

Minder dramatisch op het eerste gezicht, maar niet minder verontrustend is wat zich onder onze ogen afspeelt. Oordeel zelf: wat heeft een democratie te verwachten van regeerders die de onzinnigste maatregelen nemen zonder er zelfs maar aan te denken vooraf overleg te plegen met de mensen die dag-in, dag-uit proberen het hoofd boven water te houden ‘in de eerste frontlijn’? Empathisch vermogen is niet iedereen gegeven. Maar is elementaire beleefdheid tegenover ‘de helden van vandaag’ echt teveel gevraagd? 

Deze opinie is verschenen in Knack op 25 april 2020.

Hij is geschreven door Edi Clijsters, kernlid bij Vlinks.

Vlinks streeft naar een sociaal, rechtvaardig en inclusief Vlaanderen met maximale autonomie.

Geplaatst op 27/04/2020 in Non classé @nl.

De bedrijven in ons land hebben in het aanslagjaar 2019 voor 172,3 miljard euro aan betalingen naar de beruchtste belastingparadijzen gedaan. De meeste betalingen vertrokken naar de Verenigde Arabische Emiraten, gevolgd door Oezbekistan, de Kaaimaneilanden, Bermuda en Turkmenistan. Bedrijven zijn verplicht betalingen vanaf 100.000 euro naar een dertigtal belastingparadijzen aan te geven bij de fiscus. In het aanslagjaar 2019 hebben 790 vennootschappen en andere rechtspersonen zo’n aangifte moeten doen. Dat waren er minder dan in 2018 toen nog sprake was van 206,8 miljard euro aan betalingen naar belastingparadijzen.  Maar met 172 miljard euro zitten we nog altijd ver boven de 129,9 en 82,8 miljard euro in 2017 en 2016. ‘Dat zijn bijzonder hoge bedragen. Het toont aan dat bedrijven en groepen nog altijd entiteiten in belastingparadijzen gebruiken. Je zou denken dat dat fenomeen aan het verdwijnen was, maar dat is dus niet het geval’, zegt Axel Haelterman, hoogleraar Fiscaal Recht aan de KU Leuven.

De woordvoerder van de fiscus, Adyns, benadrukt dat het niet gaat om fraude of zwart geld, ‘want het gaat om aangegeven betaalverkeer’. ‘De betalingen worden gescreend. Als we verdachte structuren opmerken, wordt de situatie nader onderzocht. In het aanslagjaar 2018 zijn 75 dossiers bekeken, waarvan er uiteindelijk 35 verder zijn onderzocht. Tien ervan kwamen in handen van de BBI.

Bericht overgenomen van Syndicaat Neutron, voor nieuwsbrief nr 35 van WijBurgers.

Geplaatst op 30/03/2020 in Non classé @nl.

Angst is logisch, in geval van gevaar, maar paniek is een zwakte die om zorg vraagt. Een gezonde en evenwichtige opvoeding maakt onze persoonlijkheid robuuster. De staat, die actief betrokken is bij het onderwijs, moet een rol vervullen. Hier richten we ons op filosofische vorming en het bevorderen van vrijwilligerswerk. We herinneren eraan dat paniek een slechte raadgever is.

Angst wordt verklaard door het overlevingsinstinct en door de spontane afwijzing van pijn, onzekerheid en het vooruitzicht om een zeker comfort te verliezen. Met of zonder Covid-19 kunnen we noch aan de dood noch de pijn ontsnappen. We kunnen hooguit handelen op het tijdstip van overlijden en de pijn verzachten. De troost komt niet rechtstreeks van het beleid, maar van ons filosofische referentiekader. In de volgende paragrafen wordt niet ingegaan op de kortetermijnmaatregelen die specifiek zijn voor deze crisisperiode: sanitaire, mentale, psychologische en fysieke hygiëne enz. We hebben niet de bedoeling om de ernstige moeilijkheden te onderschatten die sommigen van ons door ziekte of de gevolgen van opsluiting ondervinden.

Psychiater en filosoof Damiaan Denys gaat zelfs zover te zeggen[1] dat het coronavirus een “geniale kans biedt, in die zin dat het veel pijnpunten en tekortkomingen van onze moderne samenleving blootlegt”. Volgens hem heeft angst minder te maken met concreet gevaar dan met onze obsessie om alles onder controle te houden. We hebben de flexibiliteit verloren om de realiteit te accepteren. John Lennon zong altijd: “Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.”

In de meeste religies wordt aangenomen dat het individu na de dood blijft bestaan: de ziel leeft voort als een geest, het lichaam herrijst; voor anderen ondergaat men een reïncarnatie enz. De dood is dus een overgang, die zelfs voordelig kan zijn. Degenen die door filosofen materialisten worden genoemd, zijn daarentegen van mening dat de dood het einde van alles is voor het individu. In die opvatting heeft men het voordeel dat er geen verantwoording hoeft te worden afgelegd voor een God die de beloner van het goede en de bestraffer van het kwade is. Dat moedigt ons aan om van het leven te genieten. Het vooruitzicht van een totale vernietiging is daarentegen geen geruststelling voor iedereen.

Wat is de rol van de staat? Er bestaat een vrij brede consensus dat filosofische reflectie bijdraagt aan de ontwikkeling van het individu. Burgers vinden in de bezinning of het gebed onder andere een bemoediging bij moeilijkheden. We treffen mensen die vreugde bewaren in de ergste beproevingen. Victor Frankl, een joodse psychoanalyticus uit Wenen, was tijdens de Tweede Wereldoorlog gevangene in een Duits concentratiekamp. Hij merkte op dat gelovigen (zij die zin geven aan het leven) beter bestand waren en langer overleefden. De staat moet er dus voor zorgen dat iedereen zijn of haar weg vrij kan vinden en ongehinderd zijn overtuigingen kan volgen.

Moet de staat de religieuze praktijk actief aanmoedigen en vergemakkelijken? De meningen verschillen. Secularisten geven er de voorkeur aan dat de staat ‘op afstand’ blijft, waardoor de religie naar de privé-sfeer wordt verbannen. Religieuze vrijheid wordt praktisch gereduceerd tot een modaliteit van vrijheid van meningsuiting. Anderen associëren religieuze praktijk of filosofische reflectie met opvoeding. In dat opzicht zou de staat een actieve rol moeten spelen.

Overmatige angst wijst op een zwakte in de persoonlijkheid. Zoals Confucius zei: “Als je een probleem hebt  en dat je geen oplossing vindt, dan ben jij het probleem”.

De ontwikkeling van een solidariteitsgevoel is een van de remedies. De zelfzuchtige persoon zal meer last hebben van angst, want hij is gefocust op zijn persoonlijke problemen. De onbaatzuchtige mens is verdeeld in persoonlijke zorgen en die van anderen, wat al een eerste stap is op weg naar psychologisch evenwicht. Hoe meer je betrokken raakt bij het helpen van anderen, hoe meer je je eigen problemen relativeert.

De media doen er goed aan om de getuigenis van vrijgevige mensen over te brengen. Door bepaalde taken op het gebied van de sociale bijstand te monopoliseren, heeft de overheid de neiging om de waarde van vrijwilligerswerk te vergeten. Het is een belangrijk onderdeel van een gezonde opvoeding. De staat heeft de plicht om het vrijwilligerswerk met alle middelen te bevorderen. Als het in het verleden zinvol was om de militaire dienstplicht op te leggen, waarom zouden we nu dan niet de “burgerdienst” opleggen? Hoe organiseert het OCMW zich om vrijwilligers te verwelkomen en te begeleiden, naast degenen die tot alternatieve straffen zijn veroordeeld? 

“Als de wijze man naar de maan wijst, kijkt de gek naar diens vinger. ” Dit betekent dat als we ons alleen richten op de materiële gevolgen van deze coronaviruscrisis, we een tweede keer slachtoffer worden omdat we dan niet de juiste vragen hebben gesteld. Er zijn de grote filosofische vragen, de prioriteit van het algemeen belang boven individuele belangen, maar ook de kwaliteit van het staatsbestuur en de solidariteit met de zwaksten. Daarom moeten we particuliere solidariteitsinitiatieven verwelkomen, zoals https://www.covid-solidarity.org/nl , die rechtstreeks reageren op de behoeften die door isolatie ontstaan.

Paniek is een slechte raadgever. Steeds meer mensen vragen zich af waarom België niet het Japans-Koreaanse model heeft gevolgd, dat betere resultaten heeft opgeleverd in de strijd tegen de pandemie. Een open brief van Dr. Shanan Khairi[2], herinnert ons eraan dat grootschalige opsluiting het laatste redmiddel is. Volgens hem zijn de aanbevelingen van de Wereldgezondheidsorganisatie wel heel duidelijk. Daarin wordt een reeks gegradueerde reacties op de crisis opgesomd. De eerste zijn de systematische screening van alle patiënten die ervan verdacht worden Covid-19 te hebben en, in geval van een positief resultaat, van al hun contacten in de afgelopen twee weken. Alle besmette personen isoleren in door de staat gecontroleerde zorginstellingen of thuis. De nodige infrastructuur bouwen, hetzij voorzieningen waar men tijdelijk kan worden verzorgd, hetzij fabrieken waar men de benodigde apparatuur kan produceren. Het werven, opleiden of snel in dienst nemen van zowel gekwalificeerd als ongeschoold personeel voor diverse taken. 

Angst herinnert ons eraan dat we het laatste woord niet hebben. Er is iets groters dan ons: de natuur. Nodigt realisme ons niet uit om nederig te zijn, om onze eindigheid te erkennen en aan te nemen? Gezegend is hij die zich heeft weten te verzoenen met de aanwezigheid van pijn en het vooruitzicht op de dood, zonder te wachten op Covid-19!

Jean-Paul Pinon, 26 maart 2020.

[1] De Standaard, 28 maart 2020, blz 20

[2] Gepubliceerd door La Libre Belgique op 23 maart 2020 : https://www.lalibre.be/debats/opinions/lettre-ouverte-d-un-medecin-aux-citoyens-belges-5e78b95d9978e201d8c94ce5

Geplaatst op 16/03/2020 in Non classé @nl.

Ons land is al meer dan een jaar op zoek naar een federale regering. Is dit strikt genomen een politieke crisis?

Dit is ontegenzeggelijk een crisis. Ik denk nog steeds dat de situatie in 2010-2011 geen crisis was, want het was niet de regeringsvorming die destijds meer dan 540 dagen heeft geduurd, maar de onderhandelingen over een staatshervorming. Na de slechte ervaringen van 2007-2008 hadden de Vlaamse partijen geëist dat de staat eerst werd hervormd voordat de regering werd gevormd. Er was geen sprake van een crisis. Iedereen was het erover eens dat er een regering zou worden gevormd. In het onderhavige geval hebben we te maken met één of zelfs twee crises, aangezien we enerzijds te maken hebben met de crisis die op 18 december 2018 begon met het vertrek van de N-VA, gevolgd door het uitblijven van een federale regering na de verkiezingen, en anderzijds met het feit dat de informatie- of preformatiemissies nu in een abnormaal traag tempo plaatsvinden. Deze crisis is des te opvallender omdat voor de verkiezingen de indruk werd gewekt dat bijna iedereen zich had bekeerd tot de klimaatcrisis en dat er op dit punt snel en krachtig moest worden opgetreden. We nemen hier niet eens het initiatief voor wat een ecologische overgangsregering zou kunnen zijn, waarvan de belangrijkste doelstelling zou zijn om de klimaat- en milieu-uitdagingen aan te gaan. Het is verontrustend om te zien dat politici regeringloos staan zonder dat ze daarbij de schijn van paniek wekken. Ongewild, geven ze te betekenen dat de representatieve democratie kan worden afgeschaft.

Er is toch een parlement…

Natuurlijk is dat zo. De democratie functioneert volledig op alle andere machtsniveaus en het parlement functioneert. We weten echter heel goed dat een parlement dat geen regering achter zich heeft om zijn initiatieven uit te voeren, wetten aanneemt die dode letter blijven. Het doel van een verkiezing is niet alleen het behalen van een regeringsmeerderheid, maar dat is toch het essentiële doel in het gewone functioneren van representatieve democratieën. Ofwel zijn onze politici olympisch kalm – wat een deugd is – ofwel willen ze niet toegeven dat de situatie zeer zorgwekkend is en dat we in België met een politieke crisis van ongekende ernst te maken hebben. Ik ken geen andere van deze aard en omvang.

Hoe kunnen we ons ten volle bewust zijn van wat er op het spel staat?

Momenteel staan we voor een uitdaging die zowel praktisch als principieel is. Er is een praktische uitdaging om partijen bijeen te brengen die niet bereid of in staat lijken te zijn om samen te regeren omdat ze zo verschillend zijn. Verder is er de principiële uitdaging die de constitutionalist Marc Uyttendaele van de ULB graag stelt, namelijk dat we partijen niet kunnen dwingen om te regeren met partijen die zich exact aan de andere kant van het politieke spectrum bevinden. Het praktische bezwaar is niet noodzakelijkerwijs doorslaggevend, maar principieel is het ingewikkelder. Ik hoor het argument dat partijen niet gedwongen kunnen worden om zich te verraden. Tegelijkertijd gaat het bij de democratie om een verdeling van de macht. Het is een competitie tussen alle ideeën, waarvan geen enkele a priori legitiem is. De verkiezingen bepalen het machtsevenwicht, maar het principe is dat iedereen moet kunnen deelnemen aan de vorming van de politieke wil, de wet en de regering. De onvermijdelijke compromissen van een regeringscoalitie zijn de essentie van het systeem, vooral in België, dat een evenredige vertegenwoordiging kent.

Het fundamentele probleem is wat ten grondslag ligt aan de Belgische institutionele opzet, namelijk de diepe scheiding tussen Vlamingen en Franstaligen, die alleen maar groter wordt. Zoals we in 2007-2010 hebben gezien, heeft dit geleid tot een bijna totale immobiliteit. Karel De Gucht (voormalig Open VLD-minister van Buitenlandse Zaken, nvdr) had in 2010 een zeer goede formulering om die situatie samen te vatten: “België heeft zich geleidelijk aan herleid tot een soort van permanente diplomatieke conferentie”. We praten met elkaar tussen Vlamingen en Franstaligen zoals we met elkaar praten tussen buitenlandse mogendheden.

Dit probleem wordt vergroot door de dispariteit in het kiesgedrag tussen Vlamingen en Frantaligen. Nochtans zijn de opinies in het noorden en het zuiden van het land, volgens mij, ten gronde niet zo verschillend.

Is ons kiesstelsel ook een van de oorzaken van deze crisis?

Het gaat niet om het proportionele systeem als zodanig, maar om de versnippering van de stemmen. Toen er nog 80% van de stemmen verdeeld waren over de drie belangrijkste politieke stromingen, was de samenstelling van een regering weinig gecompliceerd. Vandaag bedraagt het totaal van de drie traditionele politieke fracties 45 procent in de Kamer voor de verkiezingen van 25 mei 2019. Je hebt nu een versnippering in zes of zelfs zeven politieke stromingen, waaronder de milieubeweging, de rechts-populistische beweging en radicaal-links. Dat is een sociaal-politieke realiteit.

Moeten we besluiten dat de kiezer indirect verantwoordelijk is voor het ontstaan van deze crisis?

Ja, indirect. De kiezers zijn vrij in hun stemmen, en ze hebben dit resultaat niet gewild. Elke persoon heeft de stem uitgebracht die hij of zij wenselijk achtte en de dag na de verkiezing ontdekt iedereen wat de uitkomst van zijn of haar stem was en wat de stemmen van alle anderen waren. Een van de problemen die we hebben is dat we hetzelfde instrument gebruiken om veel verschillende dingen te zeggen. Dat is de stembusgang. Je kunt op de N-VA stemmen omdat je denkt dat ze een betere beheerder is, omdat je Vlaamse onafhankelijkheid wilt of omdat je instemt met haar anti-Waalse betoog. Je kunt ook op de N-VA stemmen omdat je Theo Francken en zijn xenofobe uitspraken bewondert.

U maakt duidelijk dat we in een impasse zitten. Is separatisme nu de enige uitweg?

Dat hoeft niet. We kunnen er zonder een radicale staatshervorming uitkomen, maar niet zonder een aanvullende staatshervorming. Er zijn nog steeds eisen van Vlaamse zijde en ongenoegens aan Waalse zijde. Er zijn problemen, blokkades en ongelukkige verdelingen van bevoegdheden. Er zijn dus manieren om de efficiëntie van het systeem te verbeteren. Daarnaast kunnen we ook correctiemechanismen in overweging nemen.

Welke? Een loting voor een aantal van de leden van het Parlement?

Met zo’n instrument is de werking radicaal anders: er is geen sprake van een verkiezing, maar van een aanwijzing door loting. Het vermijdt bepaalde gebreken in het systeem, zoals demagogie, leugens en valse beloften. Het voordeel van de verkiezingen verliezen we daarentegen, namelijk de keuze van degenen die u het beste lijken of die het dichtst bij uw politieke wil staan. Het is een interessant alternatief, maar als we besluiten om amateurs een politieke rol te laten spelen, hebben we middelen nodig om hen te wapenen. Ik zou het ook kunnen hebben over de oprichting van een federaal kiesstelsel dat, als het volledig wordt uitgevoerd met een voldoende aantal betrokken parlementsleden en met de verplichting om campagne te voeren in beide delen van het land, de twee gemeenschappen dichter bij elkaar zou moeten brengen. De vraag is of we nog op tijd zijn.

Omdat het te laat zou zijn?

Het is niet zeker dat er onder de partijen, die de Grondwet met tweederde van de stemmen zouden kunnen herzien om zo’n federaal kiesdistrict mogelijk te maken, voldoende wil is om België te laten functioneren.

Op dit moment lijkt er geen meerderheid te zijn in Vlaanderen.

Dat is waar, maar dat kan veranderen. Stel dat er over een jaar geen federale regering is. Dan moet er iets anders worden gevonden.

Zijn er andere mogelijke correctiemechanismen?

Als het onmogelijk blijkt om op vrijwillige basis een federale regering op te richten, moeten we misschien nadenken over meer bindende vormen. In Zwitserland is de samenstelling van de Federale Raad, het uitvoerend orgaan van de Confederatie, evenredig met die van het Parlement. Er zijn dus verschillende technische oplossingen. Als de hervorming zich beperkt tot een functioneel aspect, wordt het probleem niet fundamenteel opgelost.

En wat is het fundamenteel probleem?

Het is het behoud – of niet – van een België dat meer is dan een website. We kunnen blijven doorgaan van hervorming naar hervorming, waarbij we telkens weer onderhandelen over vrede tussen de vijanden en waarbij telkens meer autonomie wordt gegeven aan de gewesten en gemeenschappen. Het zou in ieders belang zijn om tot een formele consensus te komen in plaats van tot de gebruikelijke dubbelzinnigheden.

Is deze crisis een teken dat de zin voor compromissen verloren is?

Vlaanderen wilde gemeenschappen die de taal en de cultuur zouden beschermen. Wallonië wenste gewesten, die de economische en territoriale belangen zouden beschermen. We hebben zowel gemeenschappen als gewesten opgericht. Een federalisme met twee soorten overlappende instellingen is uniek in de wereld. De essentie van het Belgische federalisme is dat eenieder verantwoordelijk is voor zijn eigen grondgebied en zijn eigen bevoegdheden zonder een hiërarchie van normen of een federaal orgaan om te arbitreren. Is dat echt een compromis, of de vervulling van categorische eisen? Misschien hebben we de merites van de compromissen naar Belgisch model te zeer verheerlijkt.

Is het spel afgelopen?

Ik zeg niet dat België niet meer in staat is om grote compromissen te sluiten. Ik zeg alleen maar dat de gunstige voorwaarden voor sociale compromissen niet meer aanwezig zijn en dat het succes van onze grote filosofische of communautaire compromissen minder groot is dan wat vaak wordt verkondigd. Als we uit de crisis willen komen, moeten we tussen de Vlamingen en de Franstaligen de bereidheid vinden om België op een positieve manier te laten leven. Dat veronderstelt een minimum aan wederzijdse erkenning tussen partners die verschillende belangen hebben. De vraag is hoe we deze bereidheid kunnen doen herleven.

Gesprek met Vincent de Coorebyter, filosoof en voormalige directeur van CRISP

Geplaatst op 13/03/2020 in Non classé @nl.

Voor een onafhankelijk Vlaanderen

We moeten inderdaad hopen dat twee volkeren, die nu verplicht moeten samenwerken, zo vlug mogelijk op eigen benen staan. Samen werken lukt al lang niet meer.

Als ge vaststelt dat Magnette niet wil samenwerken met de 2 grootste partijen in Vlaanderen, dan moet je toch uw conclusies durven trekken?

Wallonie wil geld uitgeven dat ze niet hebben, Vlaanderen wil ‘zaaien naar de zak’ en heeft zo een kleine spaarpot. Beide kunnen toch niet samengaan?

Ge moet ziende blind zijn om niet door te hebben dat de Waalse politici enkel uit zijn op het Vlaamse geld ….. Ofwel zijt ge echt naïef.

Herman Vanhee, Meulebeke

Federale kieskring, onder voorwaarden

Awel ja, Jean Paul Pinon, eis een federale kieskring, maar dan volgens het principe, één man, één stem en vervolgens de verdeling van de zetels volgens aantal stemmen. Dan zijn de, over hun paard getilde, politici in Wallonië en Brussel van geen tel meer.

Hans Keldermans, Mechelen

Buitensporige overheidsinvesteringen.

Bedankt voor de nieuwsbrief.

De ring rond Antwerpen: één groot fiasco. Over 10 jaar is het project voorbijgestreefd en zullen wij op een andere manier mobiel zijn.

Vergelijk het met de farce van de fortengordel rond Antwerpen in de 19e eeuw: de kanonnen schoten er na 10 jaar doorheen of erover en de forten waren waardeloos.

En de ring rond Antwerpen is een grote leugen. Eerst beloven ze de mensen een volledige overkapping en stoffilters. Nu komen er gaten en géén filters. Hoe lang gaan beleidsmensen ons nog leugens voorhouden?

En wie betaalt de rekening na 10 jaar? Elk recent overheidsproject in Antwerpen heeft steeds 2 tot 3 keer meer gekost: het justitiepaleis, het havenhuis, … Alleen de betonbaronnen worden er beter van.

De overheid zet niet de tering naar de nering. En daar kan de gewone kiezer in de stemhokjes niets aan veranderen. Tegen de tijd dat de beleidsmensen zich zouden moeten verantwoorden voor hun foute beslissingen, zijn ze al lang uit het zicht verdwenen. Als managers in gewone bedrijven dergelijke blunders begaan, liggen ze eruit. Het frustreert me gewoon dat de overheid keer op keer zware financiële flaters begaat die wij dan blijven betalen, plus de mensen die na ons komen.

Filip De Decker, Merksem

Geplaatst op 12/03/2020 in Non classé @nl.

Aanbod en dringende oproep aan wie wil meewerken aan een beter functioneren van de maatschappij. Graag vragen we dringend je aandacht voor wat volgt: we vragen je inspanning om dit tot het einde door te lezen, waarvoor onze dank bij voorbaat.

In welke wereld leven we vandaag? Is het nog de moeite waard om daarin te werken aan een toekomst? Hoe betaalbaar wonen? Wie wil er nog bewust kinderen krijgen om op te laten groeien in deze wereld? Hoe komt het dat zoveel technische vooruitgang niet leidt tot een echt betere leefomgeving waarin plaats is voor iedereen? Waarom zoveel mensen met burn-out en depressie? Waarom worden er nog zoveel politieke beslissingen genomen over ons hoofd heen waar we echt niet achter kunnen staan en die ons moedeloos maken? Heeft het sowieso nog zin te hopen dat dit ooit beter kan en zal gaan? Is er een uitweg?

Vragen die ons bezig houden en jij wellicht ook. Niet eenvoudig om zomaar een antwoord op te geven, maar misschien wel fijn als je het gevoel hebt iets te kunnen doen in de richting van beterschap. We zien de jongeren op straat komen rond Climate Change. Misschien niet altijd even goed onderbouwd, maar een terecht signaal dat ‘business as usual’ geen optie is: er moet dringend iets veranderen. De ‘klimaatjongeren’ hopen nog op verandering door ‘verlichte’ besluiten van politici, die in het huidige systeem verondersteld worden ons te vertegenwoordigen en in onze plaats te beslissen. We zien vandaag al te goed dat politici niet in de eerste plaats bezig zijn met de belangen van de burgers, die na de verkiezingen geen enkele stem meer hebben en de besluiten moeten ondergaan.

WijBurgers sluit aan bij Meer Democratie vzw . Wij gaan we ervan uit dat er een veel gezondere dynamiek ontstaat wanneer de burgers een bindende stem kunnen hebben in de politieke besluitvorming. In principe worden politici verkozen om goede beslissingen te nemen, maar burgers moeten die in uitzonderlijke gevallen kunnen terugfluiten: zo ontstaat er een gezonde ‘balance of power’ en zullen er veel minder beslissingen worden genomen tegen de wil en het belang van de mensen in.

Je begrijpt dat de huidige politici niet zitten te wachten op een grotere medezeggenschap van de burgers tenzij in vrijblijvende ‘burgerpanels’ en dergelijke. Daarna kunnen ze nog altijd hun eigen zin doen, waarbij partijbelangen doorslaggevend zijn. Voor alle duidelijkheid: wij hebben geen vooropgesteld standpunt en vertegenwoordigen geen politieke stroming. Ons enige streven is dat de mensen zélf rechtstreeks (kunnen) beslissen over zaken die hen aangaan, omdat we menen dat er zo de beste beslissingen worden genomen. Dit is wat we ook zien in de praktijk, als we bijvoorbeeld kijken naar hoe de zaken worden geregeld in Zwitserland.

Je zult ondertussen wellicht begrijpen waarom onze vereniging het niet gemakkelijk heeft en er is vandaag dringend meer slagkracht nodig ter ondersteuning van ons streven voor meer democratie en zo een betere maatschappij.

Wat zou jouw inzet als vrijwilliger voor onze vereniging concreet kunnen inhouden? Belangrijk is dat je je met hart en ziel inzet en dat is voor iedereen anders. Er zijn heel wat werkgebieden waarin je aan de slag kunt met je eigen creativiteit. In het verleden heeft WijBurgers de nadruk gelegd op het produceren van internet tools voor meer transparantie mbt politici. Wij zoeken uiteraard steeds naar informatici. Onze nieuwsbrief heeft een zeker succes, en zoekt naar hulp (redactioneel, netwerking, logistiek). We zoeken naar partners om gezamelijke campagnes te voeren rond politieke vragen. WijBurgers is typisch gewapend om politici te ondervragen en hun antwoorden te publiceren, zodat ze gemakkelijk raadpleegbaar zijn. Wij publiceren een doorzichtigheidsindex van de politieke partijen. Wij zouden meer actief willen zijn op de sociale netwerken, in de scholen, enz.

We kunnen momenteel helaas geen betaald werk bieden en we richten ons dan ook tot enthousiaste vrijwilligers, die we zullen begeleiden en stimuleren om concreet aan de slag te gaan. Naargelang van jouw drive, beslissen we samen (democratisch! J )  over het hoe en wat van je inzet. We willen nu wel al eerlijk met je zijn: onze doelstelling is in feite ‘transcendent’ – ze overstijgt de politieke stromingen en concrete doelen van mensen; onze ervaring in België leert dat het heel lastig is om daarvoor een stabiele inkomstenstroom te creëren.

Voel jij je hiervoor geroepen? Neem dan gauw contact op voor een vrijblijvend gesprek: pinon@wecitizens.be – 0497 527751

Dank voor je inspanning om tot het einde te lezen en hopelijk tot binnenkort!

BIJLAGE: enkele fragmenten uit onze productie

• Databank van politici : www.PoliticiansOnline.be
• Typisch profiel van een politicus: https://directory.wecitizens.be/nl/politician/profil/666
• Video-clip (2’) over onze KiesWijzer: https://www.youtube.com/watch?v=euMCpD2ja8M
• Transparantie-index van de politieke partijen: https://www.wecitizens.be/newsletter/dipp17-persmededeling/
• Handvest van WijBurgers: https://www.wecitizens.be/nl/handvest/

Geplaatst op in Non classé @nl.

Waarom WijBurgers?

Heel wat burgers klagen over leemtes in het overheidsbeleid. Volgens de Eurobarometer die in november 2009 werd gepubliceerd door de Europese Commissie, vindt 35% van de Belgen dat een van de oorzaken van corruptie is dat veel promoties in de overheidssector niet gebaseerd zijn op de verdiensten of competenties van de betrokken personen. Welnu, de competentie en de eerlijkheid van de publieke mandatarissen bepalen de prestaties van de overheidsdiensten.

De partijen zijn noodzakelijk voor de goede werking van de democratie. De burgers willen dat de politieke mandatarissen bij een belangenconflict het algemeen belang voorop stellen, vóór persoonlijke belangen of die van de partij. Momenteel verdelen de partijen de controle op het publieke leven onderling: de politisering van het overheidsapparaat is hier kenmerkend voor.

Uit persoonlijke ervaring weet iedereen hoeveel ‘makkelijker’ het is om op een verantwoorde en ethische wijze te handelen wanneer men wordt bekeken. Een grotere transparantie kan dus aanmoedigend werken bij publieke mandatarissen. Voor een efficiënt overheidsbeleid volstaat het niet om wettelijk ‘in orde’ te zijn. De burger verwacht meer.

De populariteit van politieke mandatarissen is recht evenredig met de tijd dat ze op antenne krijgen, en minder afhankelijk van de inhoud van hun interventies. We kunnen het betreuren dat burgers de politieke kandidaten beoordelen op basis van zulke oppervlakkige elementen. De macht wordt dus uitgeoefend door die politici die hun imago in de media het beste organiseren, onafhankelijk van hun verdiensten op het terrein. Indien de kiezer niet zijn verantwoordelijkheid opneemt, wordt zijn macht overgenomen door partijen en media.

Het ethisch gedrag is het resultaat van persoonlijke overtuigingen, eerder dan van voorschriften die altijd omzeilbaar zijn. Indien de partijen een duidelijke rol hebben om de eerlijkheid van al hun mandatarissen te garanderen, moeten ook de kiezers een soort van controle toepassen. Het is dus noodzakelijk om de kiezers te informeren zodat ze de eerlijkheid van de kandidaten beter kunnen beoordelen, en dienovereenkomstig een voorkeurstem uitbrengen.

De graad van overeenstemming tussen onze persoonlijke opvattingen en het partijprogramma kunnen beperkt en dus ontoereikend zijn. We kunnen deze score verbeteren door tussen de kandidaten op zoek te gaan, op voorwaarde dat ze een grotere verscheidenheid aanbieden van ideeën en tendensen dan de politieke partijen. Onze vereniging stelt een tool ter beschikking van de kiezer waarmee hij makkelijk die kandidaten kan lokaliseren met wie hij een grotere ideologische affiniteit heeft.

Er bestaan lovenswaardige initiatieven van burgers die kandidaten naar hun mening vragen over specifieke thema’s en die de antwoorden publiceren op de dagen vóór de verkiezingen. Deze initiatieven vullen een grote leemte maar blijven onvoldoende: lage reactiepercentage van de politieke kandidaten, soms laattijdige publicatie, beperkte verspreiding, geen follow-up enz.

Zijn er onder de bestuurders van uw vereniging geen mensen uit militante organisaties? Zo ja, is uw vereniging dan niet afhankelijk van dergelijke organisaties?

Wij zouden sektarisch zijn indien we mensen zouden uitsluiten louter omwille van hun overtuigingen. Er zijn verschillende maatregelen getroffen opdat geen enkele organisatie, noch leden onze vereniging zouden kunnen controleren:

• zeer strikte statuten, reglementen, handvest inzake de onafhankelijkheid van onze vereniging; de bestuurders en medewerkers van de vereniging verklaren naar eer en geweten dat ze deze teksten zullen naleven;
• aanwezigheid van leden van allerlei strekkingen binnen de organen van de vereniging (interne ‘sociale’ controle);
• weigering van elke vorm van subsidiëring waardoor de vereniging haar onafhankelijkheid zou verliezen.

De bestuurders weten dat elk partijdig gedrag suïcidaal zou zijn voor onze vereniging. Wij zijn zelf fervente voorstanders van transparantie en zouden zwaar in de fout gaan indien we een hidden agenda zouden hebben!

Verwacht u een conflict met de vertegenwoordigers die u in de gaten wilt houden?

De integere en competente mandatarissen hebben alle belang bij transparantie, en ons initiatief zal strekken tot beloning van hun toewijding.

Wij passen procedures toe die de vertegenwoordigers beschermen tegen eenzijdige, gedeeltelijke en/of tendentieuze redeneringen. Wij informeren over de feiten, en laten de lezer zelf oordelen. Voor elke publicatie ontvangt de respectieve mandataris de ontwerptekst en een redelijke termijn om te reageren.

Wij spreken ons niet uit over de oorzaken van een concreet geval van gebrekkige dienstverlening. Als wij een leemte blootleggen in het openbaar bestuur, doen wij dat in de eerste plaats om het publiek en de publieke mandatarissen te sensibiliseren. De transparantie moet alle betrokken publieke mandatarissen aanzetten om te reageren, en het nemen van politieke beslissingen vergemakkelijken.

De vertegenwoordigers weten dat ze niet de eigenaars zijn van een publiek goed, dat ze juist mandatarissen zijn en dat de lastgevers hen dus rekenschap mogen vragen.